دوست دارم

مگر غير از وفا از من چه سر زد

 كه دل را بي وفا خواندي و رفتي

 مگرغيراز نگاهت به چشمانم كه درزد

 كه از ناز چشم خود ازدل گرفتی

 



 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

قلبم گرفت عزیزم از بس که بی وفایی

تنگ غروب گم شد الماس آشنایی

خواستی ردم کنی تو یک جوری که نفهمم

یک لحظه باورم شد که من چقدر نفهمم

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

با یاد یادهایمان چه می کنیم؟؟؟

وقتی دلت برای خورشید تنگ می شود، می توانی خود را به آبشار طلایی امواج آن بسپاری؛

وقتی دلت برای خودت تنگ می شود،می توانی در آیینه خود را بنگری...

اما....

وقتی دلت برای عطری،صدایی،رنگه نگاهی تنگ می شود چه می کنی؟

می توانی با بوییدن همان عطر،با شنیدن همان صدا و با دیدن همان رنگه نگاه، بر دلتنگی هایت

رنگ سپید دیدار را بزنی ؛ یا نه؟؟....

 باید آن عطر ، آن صدا و آن رنگ را خارج از بعد زمان ؛

در همان احساس و همان لحظه بگنجانی؛ تا گلهای صورتی دلت شکفته شود...

اما از اینها گذشته وقتی دلت برای یاد کسی تنگ می شود ؛ چه می کنی؟

آیا با دیدن عکسش،با خواندن خاطره ای که در دفترچه ات برایت نوشته، با دیدن گلی که در یک

روز زیبا و آبی به تو داده و تو آن را لای برگهای دفترت خشک کرده ای،با بوییدن عطری که

همیشه از آن استفاده می کرده؛ می توانی ذره ای از وجود او را به اندازه ی قطره ای باران که

برصورتت چکیده است؛ زنده کنی؟ می توانی

کاش می دانستی، من سکوتم حرف است،

حرف هایم حرف است،

خنده هایم، خنده هایم حرف است.

کاش می دانستی،

می توانم همه را پیش تو تفسیر کنم.

کاش می دانستی، کاش می فهمیدی،

کاش و صد کاش نمی ترسیدی که مبادا دل من پیش دلت گیر کند،

یا نگاهم تلی از عشق به دستان تو زنجیر کند.

من کمی زودتر از خیلی دیر،

مثل نور از شب چشم تو سفر خواهم کرد.

تو نترس، سایه ها بوی مرا سوی مشام تو نخواهند آورد.

کاش می دانستی،

چه غریبانه به دنبال دلم خواهی گشت،

در زمانی که برای غربتت سینه دلسوزی نیست.

تازه خواهی فهمید، مثل من عاشق مغرور شب افروزی نیست.

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا

نوش‌داروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می‌خواستی حالا چرا

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده‌ایم
دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا